पौराणिक कथा अनुसार प्राचीन समयमा सुधन्वा नामका राजा थिए । उहाँ एक दिन शिकारका लागि जंगलमा जानुभयो । उनी गएपछि मात्र उनकी श्रीमतीलाई रजस्वला भयो । उनले यो समाचार राजालाई पक्षीको साथमा पठाइदिए । खबर पाएपछि महाराज सुधन्वाले आफ्नो वीर्य निकालेर चरालाई दिए । उक्त चराले राजाको श्रीमतीसामु उक्त वीर्य पुर्याइदिए । बाटोमा त्यो शिकारी चराले अर्को शिकारी चरा फेला पारे । त्यँहा दुई चराहरुबीच युद्ध भएको थियो ।
युद्धको क्रममा उनी दुवै चराको पञ्जाबाट भाग्न सफल भए र यमुनामा पसे । यमुनामा माछाले बनाएको अप्सरा ब्रहको श्रापले बाचे । माछाको अप्सरा दु्वैमा बगिरहेको वीर्य निल्यो र यसकारण उनी गर्भवती भइन् । गर्भावस्था पुरा भएपछि एक माझीले माछालाई जालमा फसाए । जब माझीले माछा काटे एक केटो र केटी उसको पेटबाट बाहिर आए ।
माझी ती बालकहरुसँग महाराज सुधन्वा गए । महाराज सुधन्वाको छोरा नभएका कारण उनले बच्चालाई आफैसंग राखे, उसको नाम मत्स्यराज थियो । ती केटी माझीको नजिक बसेकी थिइन् र उसको अंगबाट माछाको गन्ध आइरहेकाले उसलाई मत्स्यगन्ध नाम दिइयो । ती केटीलाई सत्यवती पनि भनेर चिनिन्छ । जब उनी ठुली भइन्, डुङ्गामा काम थालिन् । एक पटक पराशर ऋषिले आफ्नो डुङ्गामा बसेर यमुना पार गर्नुभएको थियो । उनी सत्वतीलाई देखेर मोहित भएर भने “देवी म तिमीसँग काम गर्न चाहन्छु ।” सत्यवतीले भनिन्,“मुनिवर तिमी विश्व हो र म माझी केटी हुँ । हाम्रो सहवास सम्भव छैन ।” उनको यो जवाफ सुनेर पराशर मुनीले भने, “बालिके चिन्ता नगर । तिमी मातृत्व भए पनि तिमी कुमारी नै रहनेछौ ।” यो भनेपछि उनले आफ्नो योग बल वरिपरि चारैतिर बाक्लो धँुवा सिर्जना गरेर सत्यवतीको साथमा लिप्त भए । त्यसपछि उनले आर्शीवाद दिदै भने, तिम्रो शरीरबाट निस्केको माछाको गन्ध सुगन्धमा परिणत हुदै जानेछ ।
सत्यवतीको गर्भबाट एक छोरा भयोे, जो निकै पारगंत बच्चा थिए । उनी ठुलो हुदै गए र आफ्नी आमालाई भने “आमा जब तपाईले मलाई दःखमा सम्झनुभयो म उपस्थित हुनेछु । ” यो भनेपछि उनी तपस्या गर्न द्वपायन टापु गए । द्वपायन टापुमा तपस्या गरेकोले र उसको शरीरको रंग कालो भएकोले उहाँ कृष्ण द्वपायन कहलाइनुभयो । पछि उनी वेदमा टिप्पणी गरेका कारण वेदव्यासको नामले प्रख्यात भए ।
