किशोर पन्थी: न्युयोर्कको माउन्ट साइनाई अस्पतालसम्बद्ध नर्स प्राक्टिसनर हुन् ४४ बर्षीय पार्वती केसी । नेपालको धादिङमा जन्मेकी र टिकापुरका जीवन बमसँग विवाह गरेकी पार्वती अमेरिकामा झण्डै १३ बर्षदेखि नर्सिङ पेशामा आवद्ध छिन् । त्यसमा पनि अस्पतालको इमर्जेन्सी रुमको फ्रन्टलाइनर हुन् उनी । अर्थात् कुनै पनि बिरामी अस्पतालको इमर्जेन्सीमा गइसकेपछि उनको समुहले नै बिरामीलाई अस्पतालमा भर्ना गर्छ ।
मार्चको ८ तारिखपछि नै अस्पतालमा कोरोना संक्रमणका बिरामीहरु आउन थालेका थिए । उनी अस्पतालको ईआरमा कार्यरत नर्सको हैसियतले टिमसँग मिलेर कोभिड १९ का बिरामीहरुलाई अस्पतालमा भर्ना गर्ने र हेरचाह गर्ने काममा सकृय रुपमा लागिरहेकी थिइन् । अस्पतालमा कोभिडका बिरामी आउन थालेपछि उनले घरमा आइसकेपछि विशेष सजगता अपनाउने गरेकी थिइन् ।
तर मार्चको दोश्रो साता घरमै श्रीमान् जीवन बमलाई नै कारोना संक्रमणको लक्षण देखियो । बेलुका सुत्दा केहीपनि थिएन तर विहान उठ्दा अचानक ज्वरो देखिएपछि पार्वतीले सुरुमै कोरोना संक्रमणको आंशका गरिन् । किनभने त्यतीबेला कोरोनाको महामारी न्युयोर्कमा चरम उत्कर्षतिर पुग्न लागिरहेको थियो ।
सुरुको दिन पार्वती विहान ब्रेकफास्ट खाएर अस्पतालमा विरामीको सेवा लागिन् । घरमा रहेका श्रीमान् दिउसो नजिकैको अर्जेन्ट केयर सीटीएमडीमा गए । त्यहाँ उनको फ्लु टेस्ट गरियो । तर फ्लु नेगेटिभ देखिएपछि कोभिड १९ हुनसक्छ भनेर उनलाई घरमा नै पठायो ।
जब बेलुका पार्वती घरमा आइन्, जीवनलाई ज्वरो आइरहेको थियो । कोरोना संक्रमणको आंशका गरिएपनि पुष्टी भएको थिएन । तर पनि लक्षण देखिएकाले र अर्जेन्ट केयरमा फ्लु नभएको पुष्टी भएपछि उनले श्रीमान्का लागि बेसमेन्टमा आइसोलेसन रुम तयार पारिन् । सुरुमा ज्वरो सामान्य नै थियो तर बढ्दै गएपछि फ्लुको औषधी सुरु गरियो । तर ३२ घण्टाको औषधीको कोर्स पूरा हुँदापनि रिकभर भएन । त्यसपछि उनलाई पाँचौं दिनमा ज्वरो १०२ देखि १०३ सम्म पुगेपछि एन्टिबायोटिक पनि सुरु गरियो ।
बेलुकातिर ज्वरो बढ्ने र टाइलोनोल खाँदा केहीबेर निको हुने हुन्थ्यो । ओभर द काउन्टर औषधीहरु ल्याएर खाँदा पनि ज्वरो नियन्त्रणमा आएन । पाँचौं दिनसम्म पनि विभिन्न औषधीले ज्वरो निको नभएपछि उनले आफै श्रीमान्लाई लिएर अर्जेन्ट केयर सीटीएमडीमा गइन् । दोश्रोपटक अर्जेन्ट केयरमा गएर चेक गर्दा ज्वरो १०३ डिग्री थियो ।
‘ज्वरो अत्याधिक थियो । तर अक्सिजन लेभल ९३ प्रतिशत थियो । जुन सामान्य मानिन्छ । छातीको एक्सरे गर्दा पनि सामान्य नै थियो । त्यसैले सीटीएमडीमा चेक गराएपछि उहाँलाई घरमा नै ल्याएर उपचार गर्न थाल्यौं । अस्पताल लगेनौं ।’ – पार्वतीले भनिन् ।
सीटीएमडीमा कोरोना परीक्षण पनि गरिएको थियो । तर सुरुमा त्यहाँ नेगेटिभ देखियो । उनी भन्छन् – ‘सुरु सुरुमा परीक्षणको राम्रो व्यवस्था नभएकाले र स्वाबहरु ठीक तरिकाले ह्याण्डल नगरिकाले सुरुमा उहाँमा कोरोना नेगेटिभ देखिएको हुनसक्छ ।’
जब आठौं दिनमा कफ सुरु भयो त्यसपछि अवस्था गम्भिर हुँदै गएको अनुमान गरियो । खकारमा कालोकालो देखिएपछि पार्वतीलाई लाग्यो – अब यो राम्रो संकेत होइन । उनी भन्छिन् – ‘मैले कोरोना संक्रमणका कैयन बिरामीहरु ह्याण्डल गरिसकेकी थिएँ । त्यसैले जब खकारमा कालो देखियो । त्यसपछि मैले अब अस्पतालमा नै भर्ना गर्नुपर्छ भन्ने निष्कर्ष निकालें ।’
आठौं दिन अर्थात् मार्च १९ मा उनी आफैले काम गर्ने माउन्ट साइनाइको इमर्जेन्सी लैजादा जीवन बमको अवस्था नराम्रो भएको थियो । ज्वरो बढेको थियो भने कफ पनि बढेको थियो । माउन्ट साइनाईमा चेक गर्दा दुईवटै फोक्सोमा निमोनिया सुरु भएको अवस्था थियो । त्यसपछि बमलाई अस्पतालमा नै भर्ना गरियो । अस्पतालमा कोरोना परीक्षण पनि गरियो । बमलाई कोरोना संक्रमण भएको पुष्टी भयो ।
पार्वती भन्छिन् – ‘उहाँमा पहिलेदेखि देखिएका सबै लक्षणहरु कोरोनासँग मिल्दाजुल्दा नै थिए । त्यसै उहाँमा कोरोना संक्रमण भएकोमा कुनै शंका थिएन । त्यस्तैले ल्याब टेस्टको नतिजा हाम्रालागि अनपेक्षित थिएन । अर्कोतर्फ उहाँमा फोक्सोमा निमोनिया सुरु भएकाले पनि कोरोना संक्रमण भएको स्पष्ट थियो । किनभने जति पनि कोभिड १९ को बिरामी अस्पतालमा भर्ना भएका हुन्छन् उनीहरुमध्ये अधिकांशलाई निमानिया भइसकेको हामीले पाएका थियौं ।’
जीवनलाई अस्पतालमा भर्ना गरेपछि मलेरियाको औषधी हाइड्रोक्लोरोक्वीन दिन सुरु गरियो । आईभीमार्फत एजिथ्रोमाइसिन दिइयो । विभिन्न औषधीहरु चलाएपछि अर्कोदिन तापक्रम त नियन्त्रणमा आयो तर अर्को दिन तापक्रम नियन्त्रण थियो तर नवौं दिनको रात तापक्रम बढ्यो ।
उनी आफै नर्स भएकाले पनि श्रीमान्को बारेमा नजिकाट मनिटर गरिरहेकी थिइन् । हरेक दिन स्वास्थ्यअवस्थाबारे जानकारी लिइरहेकी थिइन् । जीवन बमको अवस्थामा पनि सुधार हुँदै गइरहेको थियो । झण्डै एकसाताको उपचारपछि मार्च २६ मा जीवनलाई अस्पतालले डिस्चार्ज गरिदियो । उनी अस्पतालबाट घर फर्के ।
पार्वतीले श्रीमानलाई त कोरोनाबाट बचाएर अस्पतालबाट घर ल्याइन् र तर उनकी २० बर्षकी छोरीलाई ज्वरो सुरु भइसकेको थियो । छोरीलाई पनि अर्जेन्ट केयर सिटीएमडीमा लगिन् । एक्सरे गर्दा अवस्था सामान्य देखिएपछि घरमै राखेर उपचार गर्ने निधो भयो । तर ज्वरो १०२ नाघेको थियो । त्यसपछि उनले एकातिर श्रीमान्का लागि आइसोलेसन रुम तयार पारिन् भने अर्कोतर्फ छोरीका लागि ।
छोरी एउटा रुममा आइसोलेसनमा थिइन् भने श्रीमान् अर्को रुममा । उनलाई श्रीमान् र छोरीको हेरचाह गर्नमा नै भ्याईनभ्याई थियो ।
श्रीमान् र छोरीलाई विभिन्न औषधी, सुप, भिटामिन सी भएका पदार्थहरु खुवाउँदैमा उनको दिन बित्थ्यो । कागती पानी, बेसार पानी, र अदुवा हालेर नियमित रुपमा खाएपछि श्रीमान् र छोरीलाई क्रमश निको हुँदै आयो ।
क्यारेन्टीनमा रहँदाको अनुभवबारे उनी भन्छिन् – ‘मैले त्यो बेलामा पनि विशेष सावधानी अपनाएको थिएँ । हामीले खानाखाने भाँडाकुँडा पनि डिस्पोजेवल नै प्रयोग गरेका थियौं । म पनि बिरामी भए छोरी र श्रीमान्को हेरचाह गर्नमा समस्या हुनसक्ने भएकाले मैले थप सावधानी अपनाउन जरुरी थियो ।’
पार्वती आफैलाई कोरोना टेस्ट गर्दा भने रिजल्ट नेगेटिभ भयो । त्यसपछि उनले अस्पतालमा अरु बिरामीको सेवामा जाने निधो गरिन् । घरमा बिरामी श्रीमान् र छोरीको हेरचाह गरेपछि उनी अस्पतालमा पुगेर कोरोना संक्रमित बिरामीहरुको सेवा गर्न थालिन् । उनी भन्छिन् – ‘म अस्पतालमा काममा गएको बेलामा पनि खालीसमय हुँदा टेक्स्ट मेसेज गरेर श्रीमान र छोरीको स्वास्थयअवस्थाबारे जानकारी लिइरहें ।’
विहान उठेर उनले श्रीमान र छोरीका लागि औषधी र ब्रेकफास्ट तयार गर्थिन् । त्यसपछि उनी विहान विहान १० बजेदेखि बेलुका ८ बजेसम्म अस्पताल पुगेर बिरामीको सेवागर्न थालिन् । उनी भन्छिन् – ‘मैले मेरा श्रीमान र छोरीको मात्र हेरचाह गरेर भएन । बिरामीको सेवा गर्नुपनि मेरो दायीत्व हो । उहाँ बिरामी भएपछि म तनावमा थिएँ । तर अरु बिरामीको पनि हेरचाह गर्नुपर्छ भन्ने लाग्यो ।’
अस्पतालमा जानु अगाडि उनले श्रीमानलाई दिनभर खाने औषधी तयार पारेर राखिदिन्थिन् । बेलुका अस्पतालबाट घर आएपछि पुन श्रीमानको स्वास्थ्यअवस्थाबारे जानकारी लिएर र सबै मनिटर गरेरमात्र सुत्न जान्थिन् । उनी भन्छिन् – ‘उहाँलाई औषधी खुवाएरमात्र म सुत्न जान्थें । कहिलेकाँही राम्रोसँग निद्रा पनि लागेन । राती उठेर पनि तापक्रम मनिटर गर्थें ।’
अहिले छोरी र श्रीमान दुबैलाई लगभग पूर्ण रुपमा निको भएको छ । छोरीलाई १४ दिन छोरीलाई क्वारेन्टीनमा राखेपछि अहिले सामाजिक दुरीमात्र कायम गरेर बस्न थालेको उनले बताइन् । पार्वती भन्छिन् – ‘अहिले पनि मास्क लगाएर बस्ने र दुरी कायम गर्ने गरिरहेका छौं । म अस्पतालबाट आएपछि नुहाएरमात्र अरु काममा लाग्छु ।’
श्रीमान र छोरी बिरामी हुँदा पनि पार्वती उच्च मनोवलका साथ अस्पतालमा बिरामीको सेवामा लागिरहिन् । अप्रिलको पहिलो सातादेखि उनी नियमित रुपमा नै बिरामीको सेवामा छिन् । उनी भन्छिन् – ‘अप्रिलको दोश्रो साता अस्पतालमा एकदमै धेरै बिरामीहरु आएका थिए । करिडोरमा समेत बिरामीहरु थिए । त्यसैले म आफ्नो जिम्मेबारी लिएर काममा खटिरहें । अहिले भने बिरामीको फ्लो अलिक कम भएको छ ।’
कोरोना संक्रमण भइसकेपछि र स्वासप्रश्वासमा समस्या भएपछि अस्पताल जानका लागि ढिलो गर्नु नहुने उनको सुझाव छ । अस्पताल गएपछि भिजिटरलाई भेट्न दिदैन, एक्लै बस्नुपर्छ भनेर अस्पताल नगई घरमा बसेका उदाहरणहरु समेत रहेको र यो अत्यन्तै दुखलाग्दो रहेको बताउँछिन् उनी । उनी भन्छिन् – ‘कसैलाई अस्पतालमा भर्ना हुनुपरेमा हामी सहयोग गर्न तयार छौं ।’
घरमा क्वारेन्टीनमा बस्दा पनि उच्च मनोवल कायम गर्नुपर्ने बताउँछिन् उनी । उनी भन्छिन् – ‘लक्षण सामान्य खालको छ र घरमै बस्नुपर्ने छ भने पनि जिउ छाडेर बस्नु भएन । तातोपानी लगायत बेसारपानी र कागतीपानी लिनुपर्छ । लगातार ज्वरो आइरह्यो, खोकीको लक्षण सुरु भयो, छाती भारी हुनथाल्यो र स्वासफेर्न गाह्रो भयो तुरुन्तै अस्पताल जानुपर्छ ।’-खसोखासबाट
